9...καὶ δὴ λαβόντες ἀμφορέας τινὰς καὶ ὑδρευσάμενοί τε ἅμα καὶ ἐκ τοῦ ποταμοῦ οἰνισάμενοι καὶ αὐτοῦ πλησίον ἐπὶ τῆς ᾐόνος αὐλισάμενοι ἕωθεν ἀνήχθημεν οὐ σφόδρα βιαίῳ πνεύματι. Περὶ μεσημβρίαν δὲ οὐκέτι τῆς νήσου φαινομένης ἄφνω τυφὼν ἐπιγενόμενος καὶ περιδινήσας τὴν ναῦν καὶ μετεωρίσας ὅσον ἐπὶ σταδίους τριακοσίους οὐκέτι καθῆκεν εἰς τὸ πέλαγος, ἀλλ᾿ ἄνω μετέωρον ἐξηρτημένην ἄνεμος ἐμπεσὼν τοῖς ἱστίοις ἔφερεν κολπώσας τὴν ὀθόνην. 10. ἑπτὰ δὲ ἡμέρας καὶ τὰς ἴσας νύκτας ἀεροδρομήσαντες, ὀγδόῃ καθορῶμεν γῆν τινα μεγάλην ἐν τῷ ἀέρι καθάπερ νῆσον, λαμπρὰν καὶ σφαιροειδῆ καὶ φωτὶ μεγάλῳ καταλαμπομένην· προσενεχθέντες δὲ αὐτῇ καὶ ὁρμισάμενοι ἀπέβημεν, ἐπισκοποῦντες δὲ τὴν χώραν εὑρίσκομεν οἰκουμένην τε καὶ γεωργουμένην. ἡμέρας μὲν οὖν οὐδὲν αὐτόθεν ἑωρῶμεν, νυκτὸς δὲ ἐπιγενομένης ἐφαίνοντο ἡμῖν καὶ ἄλλαι πολλαὶ νῆσοι πλησίον, αἱ μὲν μείζους, αἱ δὲ μικρότεραι, πυρὶ τὴν χρόαν προσεοικυῖαι, καὶ ἄλλη δέ τις γῆ κάτω, καὶ πόλεις ἐν αὑτῇ καὶ ποταμοὺς ἔχουσα καὶ πελάγη καὶ ὕλας καὶ ὄρη. ταύτην οὖν τὴν καθ᾿ ἡμᾶς οἰκουμένην εἰκάζομεν. 11. Δόξαν δὲ ἡμῖν καὶ ἔτι πορρωτέρω προελθεῖν, συνελήφθημεν τοῖς Ἱππογύποις παρ᾿ αὐτοῖς καλουμένοις ἀπαντήσαντες. οἱ δὲ Ἱππόγυποι οὗτοί εἰσιν ἄνδρες ἐπὶ γυπῶν μεγάλων ὀχούμενοι καὶ καθάπερ ἵπποις τοῖς ὀρνέοις χρώμενοι· μεγάλοι γὰρ οἱ γῦπες καὶ ὡς ἐπίπαν τρικέφαλοι. μάθοι δ᾿ ἄν τις τὸ μέγεθος αὐτῶν ἐντεῦθεν· νεὼς γὰρ μεγάλης φορτίδος ἱστοῦ ἕκαστον τῶν πτερῶν μακρότερον καὶ παχύτερον φέρουσι. τούτοις οὖν τοῖς Ἱππογύποις προστέτακται περιπετομένοις τὴν γῆν, εἴ τις εὑρεθείη ξένος, ἀνάγειν ὡς τὸν βασιλέα· καὶ δὴ καὶ ἡμᾶς συλλαβόντες ἀνάγουσιν ὡς αὐτόν. ὁ δὲ θεασάμενος καὶ ἀπὸ τῆς στολῆς εἰκάσας, ῞Ελληνες ἆρα, ἔφη, ὑμεῖς, ὦ ξένοι; συμφησάντων δέ, Πῶς οὖν ἀφίκεσθε, ἔφη, τοσοῦτον ἀέρα διελθόντες; καὶ ἡμεῖς τὸ πᾶν αὐτῷ διηγούμεθα· καὶ ὃς ἀρξάμενος τὸ καθ᾿ αὑτὸν ἡμῖν διεξῄει, ὡς καὶ αὐτὸς ἄνθρωπος ὢν τοὔνομα Ἐνδυμίων ἀπὸ τῆς ἡμετέρας γῆς καθεύδων ἀναρπασθείη ποτὲ καὶ ἀφικόμενος βασιλεύσειε τῆς χώρας· εἶναι δὲ τὴν γῆν ἐκείνην ἔλεγε τὴν ἡμῖν κάτω φαινομένην σελήνην. ἀλλὰ θαρρεῖν τε παρεκελεύετο καὶ μηδένα κίνδυνον ὑφορᾶσθαι· πάντα γὰρ ἡμῖν παρέσεσθαι ὧν δεόμεθα. 12. ῍Ην δὲ καὶ κατορθώσω, ἔφη, τὸν πόλεμον ὃν ἐκφέρω νῦν πρὸς τοὺς τὸν ἥλιον κατοικοῦντας, ἁπάντων εὐδαιμονέστατα παρ᾿ ἐμοὶ καταβιώσεσθε. καὶ ἡμεῖς ἠρόμεθα τίνες εἶεν οἱ πολέμιοι καὶ τὴν αἰτίαν τῆς διαφορᾶς· Ὁ δὲ Φαέθων, φησίν, ὁ τῶν ἐν τῷ ἡλίῳ κατοικούντων βασιλεύς οἰκεῖται γὰρ δὴ κἀκεῖνος ὥσπερ καὶ ἡ σελήνηπολὺν ἤδη πρὸς ἡμᾶς πολεμεῖ χρόνον. ἤρξατο δὲ ἐξ αἰτίας τοιαύτης· τῶν ἐν τῇ ἀρχῇ τῇ ἐμῇ ποτε τοὺς ἀπορωτάτους συναγαγὼν ἐβουλήθην ἀποικίαν ἐς τὸν Ἑωσφόρον στεῖλαι, ὄντα ἔρημον καὶ ὑπὸ μηδενὸς κατοικούμενον· ὁ τοίνυν Φαέθων φθονήσας ἐκώλυσε τὴν ἀποικίαν κατὰ μέσον τὸν πόρον ἀπαντήσας ἐπὶ τῶν Ἱππομυρμήκων. τότε μὲν οὖν νικηθέντεσοὐ γὰρ ἦμεν ἀντίπαλοι τῇ παρασκευῇ ἀνεχωρήσαμεν· νῦν δὲ βούλομαι αὖθις ἐξενεγκεῖν τὸν πόλεμον καὶ ἀποστεῖλαι τὴν ἀποικίαν. ἢν οὖν ἐθέλητε, κοινωνήσατέ μοι τοῦ στόλου, γῦπας δὲ ὑμῖν ἐγὼ παρέξω τῶν βασιλικῶν ἕνα ἑκάστῳ καὶ τὴν ἄλλην ὅπλισιν· αὔριον δὲ ποιησόμεθα τὴν ἔξοδον. Οὕτως, ἔφην ἐγώ, γιγνέσθω, ἐπειδή σοι δοκεῖ. 13. Τότε μὲν οὖν παρ᾿ αὐτῷ ἑστιαθέντες ἐμείναμεν, ἕωθεν δὲ διαναστάντες ἐτασσόμεθα· καὶ γὰρ οἱ σκοποὶ ἐσήμαινον πλησίον εἶναι τοὺς πολεμίους. τὸ μὲν οὖν πλῆθος τῆς στρατιᾶς δέκα μυριάδες ἐγένοντο ἄνευ τῶν σκευοφόρων καὶ τῶν μηχανοποιῶν καὶ τῶν πεζῶν καὶ τῶν ξένων συμμάχων· τούτων δὲ ὀκτακισμύριοι μὲν ἦσαν οἱ Ἱππόγυποι, δισμύριοι δὲ οἱ ἐπὶ τῶν Λαχανοπτέρων. ὄρνεον δὲ καὶ τοῦτό ἐστι μέγιστον, ἀντὶ τῶν πτερῶν λαχάνοις πάντῃ λάσιον, τὰ δὲ ὠκύπτερα ἔχει θριδακίνης φύλλοις μάλιστα προσεοικότα. ἐπὶ δὲ τούτοις οἱ Κεγχροβόλοι τετάχατο καὶ οἱ Σκοροδομάχοι. ἦλθον δὲ αὐτῷ καὶ ἀπὸ τῆς ἄρκτου σύμμαχοι, τρισμύριοι μὲν Ψυλλοτοξόται, πεντακισμύριοι δὲ Ἀνεμοδρόμοι· τούτων δὲ οἱ μὲν Ψυλλοτοξόται ἐπὶ ψυλλῶν μεγάλων ἱππάζονται, ὅθεν καὶ τὴν προσηγορίαν ἔχουσιν· μέγεθος δὲ τῶν ψυλλῶν ὅσον δώδεκα ἐλέφαντες· οἱ δὲ Ἀνεμοδρόμοι πεζοὶ μέν εἰσιν, φέρονται δὲ ἐν τῷ ἀέρι ἄνευ πτερῶν· ὁ δὲ τρόπος τῆς φορᾶς τοιόσδε. χιτῶνας ποδήρεις ὑπεζωσμένοι κολπώσαντες αὐτοὺς τῷ ἀνέμῳ καθάπερ ἱστία φέρονται ὥσπερ τὰ σκάφη. τὰ πολλὰ δ᾿ οἱ τοιοῦτοι ἐν ταῖς μάχαις πελτασταί εἰσιν. ἐλέγοντο δὲ καὶ ἀπὸ τῶν ὑπὲρ τὴν Καππαδοκίαν ἀστέρων ἥξειν Στρουθοβάλανοι μὲν ἑπτακισμύριοι, Ἱππογέρανοι δὲ πεντακισχίλιοι. τούτους ἐγὼ οὐκ ἐθεασάμην· οὐ γὰρ ἀφίκοντο. διόπερ οὐδὲ γράψαι τὰς φύσεις αὐτῶν ἐτόλμησα· τεράστια γὰρ καὶ ἄπιστα περὶ αὐτῶν ἐλέγετο. 14. Αὕτη μὲν ἡ τοῦ Ἐνδυμίωνος δύναμις ἦν. σκευὴ δὲ πάντων ἡ αὐτή· κράνη μὲν ἀπὸ τῶν κυάμων, μεγάλοι γὰρ παρ᾿ αὐτοῖς οἱ ἱκύαμοι καὶ καρτεροί· θώρακες δὲ φολιδωτοὶ πάντες θέρμινοι· τὰ γὰρ λέπη τῶν θέρμων συρράπτοντες ποιοῦνται θώρακας, ἄρρηκτον δὲ ἐκεῖ γίνεται τοῦ θέρμου τὸ λέπος ὥσπερ κέρας· ἀσπίδες δὲ καὶ ξίφη οἷα τὰ Ἑλληνικά. ἐπειδὴ δὲ καιρὸς ἦν, ἐτάξαντο ὧδε· 15. τὸ μὲν δεξιὸν κέρας εἶχον οἱ Ἱππόγυποι καὶ ὁ βασιλεὺς τοὺς ἀρίστους περὶ αὑτὸν ἔχων· καὶ ἡμεῖς ἐν τούτοις ἦμεν· τὸ δὲ εὐώνυμον οἱ Λαχανόπτεροι· τὸ μέσον δὲ οἱ σύμμαχοι ὡς ἑκάστοις ἐδόκει. τὸ δὲ πεζὸν ἦσαν μὲν ἀμφὶ τὰς ἑξακισχιλίας μυριάδας, ἐτάχθησαν δὲ οὕτως. ἀράχναι παρ᾿ αὐτοῖς πολλοὶ καὶ μεγάλοι γίγνονται, πολὺ τῶν Κυκλάδων νήσων ἕκαστος μείζων. τούτοις προσέταξεν διυφῆναι τὸν μεταξὺ τῆς σελήνης καὶ τοῦ Ἑωσφόρου ἀέρα. ὡς δὲ τάχιστα ἐξειργάσαντο καὶ πεδίον ἐποίησαν, ἐπὶ τούτου παρέταξε τὸ πεζόν· ἡγεῖτο δὲ αὐτῶν Νυκτερίων ὁ Εὐδιάνακτος τρίτος αὐτός. 16. Τῶν δὲ πολεμίων τὸ μὲν εὐώνυμον εἶχον οἱ Ἱππομύρμηκες καὶ ἐν αὐτοῖς ὁ Φαέθων· θηρία δέ ἐστι μέγιστα, ὑπόπτερα, τοῖς παρ᾿ ἡμῖν μύρμηξι προσεοικότα πλὴν τοῦ μεγέθους· ὁ γὰρ μέγιστος αὐτῶν καὶ δίπλεθρος ἦν. ἐμάχοντο δὲ οὐ μόνον οἱ ἐπ᾿ αὐτῶν, ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ μάλιστα τοῖς κέρασιν· ἐλέγοντο δὲ οὗτοι εἶναι ἀμφὶ τὰς πέντε μυριάδας. ἐπὶ δὲ τοῦ δεξιοῦ αὐτῶν ἐτάχθησαν οἱ Ἀεροκώνωπες, ὄντες καὶ οὗτοι ἀμφὶ τὰς πέντε μυριάδας, πάντες τοξόται κώνωψι μεγάλοις ἐποχούμενοι· μετὰ δὲ τούτους οἱ Ἀεροκόρδακες, ψιλοί τε ὄντες καὶ πεζοί, πλὴν μάχιμοί γε καὶ οὗτοι· πόρρωθεν γὰρ ἐσφενδόνων ῥαφανῖδας ὑπερμεγέθεις, καὶ ὁ βληθεὶς οὐδὲ ὀλίγον ἀντέχειν ἐδύνατο, ἀπέθνῃσκε δὲ δυσωδίας τινὸς τῷ τραύματι ἐγγινομένης· ἐλέγοντο δὲ χρίειν τὰ βέλη μαλάχης ἰῷ... ἐλέγοντο δὲ κἀκείνῳ ὑστερίζειν τῶν συμμάχων οὕς τε ἀπὸ τοῦ γαλαξίου μετεπέμπετο σφενδονήτας καὶ οἱ νεφελοκένταυροι. ἀλλ᾿ ἐκεῖνοι μὲν τῆς μάχης ἤδη κεκριμένης ἀφίκοντο, ὡς μήποτε ὤφελον· οἱ σφενδονῆται δὲ οὐδὲ ὅλως παρεγένοντο, διόπερ φασὶν ὕστερον αὐτοῖς ὀργισθέντα τὸν φαέθοντα πυρπολῆσαι τὴν χώραν. 17. τοιαύτῃ μὲν καὶ ὁ Φαέθων ἐπήει παρασκευῇ. συμμίξαντες δὲ ἐπειδὴ τὰ σημεῖα ἤρθη καὶ ὠγκήσαντο ἑκατέρων οἱ ὄνοι τούτοις γὰρ ἀντὶ σαλπιστῶν χρῶνται ἐμάχοντο. καὶ τὸ μὲν εὐώνυμον τῶν ἡλιωτῶν αὐτίκα ἔφυγε οὐδ᾿ εἰς χεῖρας δεξάμενον τοὺς ἱππογύπους, καὶ ἡμεῖς εἱπόμεθα κτείνοντες· τὸ δεξιὸν δὲ αὐτῶν ἐκράτει τοῦ ἐπὶ τῷ ἡμετέρῳ εὐωνύμου, καὶ ἐπεξῆλθον οἱ ἀεροκώνωπες διώκοντες ἄχρι πρὸς τοὺς πεζούς. ἐνταῦθα δὲ κἀκείνων ἐπιβοηθούντων ἔφυγον ἐγκλίναντες, καὶ μάλιστα ἐπεὶ ἤσθοντο τοὺς ἐπὶ τῷ εὐωνύμῳ σφῶν νενικημένους. τῆς δὲ τροπῆς λαμπρᾶς γεγενημένης πολλοὶ μὲν ζῶντες ἡλίσκοντο, πολλοὶ δὲ καὶ ἀνῃροῦντο, καὶ τὸ αἷμα ἔρρει πολὺ μὲν ἐπὶ τῶν νεφῶν, ὥστε αὐτὰ βάπτεσθαι καὶ ἐρυθρὰ φαίνεσθαι, οἷα παρ᾿ ἡμῖν δυομένου τοῦ ἡλίου φαίνεται, πολὺ δὲ καὶ εἰς τὴν γῆν κατέσταζεν, ὥστε με εἰκάζειν μὴ ἄρα τοιούτου τινὸς καὶ πάλαι ἄνω γενομένου ῞Ομηρος ὑπέλαβεν αἵματι ὗσαι τὸν Δία ἐπὶ τῷ τοῦ Σαρπηδόνος θανάτῳ. 18. ἀναστρέψαντες δὲ ἀπὸ τῆς διώξεως δύο τρόπαια ἐστήσαμεν, τὸ μὲν ἐπὶ τῶν ἀραχνίων τῆς πεζομαχίας, τὸ δὲ τῆς ἀερομαχίας ἐπὶ τῶν νεφῶν. ἄρτι δὲ τούτων γινομένων ἠγγέλλοντο ὑπὸ τῶν σκοπῶν οἱ νεφελοκένταυροι προσελαύνοντες, οὓς ἔδει πρὸ τῆς μάχης ἐλθεῖν τῷ φαέθοτι. καὶ δὴ ἐφαίνοντο προσιόντες, θέαμα παραδοξότατον, ἐξ ἵππων πτερωτῶν καὶ ἀνθρώπων συγκείμενοι· μέγεθος δὲ τῶν μὲν ἀνθρώπων ὅσον τοῦ ῥοδίων κολοσσοῦ ἐξ ἡμισείας ἐς τὸ ἄνω, τῶν δὲ ἵππων ὅσον νεὼς μεγάλης φορτίδος. τὸ μέντοι πλῆθος αὐτῶν οὐκ ἀνέγραψα, μή τῳ καὶ ἄπιστον δόξῃ τοσοῦτον ἦν. ἡγεῖτο δὲ αὐτῶν ὁ ἐκ τοῦ ζῳδιακοῦ τοξότης. ἐπεὶ δὲ ἤσθοντο τοὺς φίλους νενικημένους, ἐπὶ μὲν τὸν Φαέθοντα ἔπεμπον ἀγγελίαν αὖθις ἐπιέναι, αὐτοὶ δὲ διαταξάμενοι τεταραγμένοις ἐπιπίπτουσι τοῖς σεληνίταις, ἀτάκτως περὶ τὴν δίωξιν καὶ τὰ λάφυρα διεσκεδασμένοις· καὶ πάντας μὲν τρέπουσιν, αὐτὸν δὲ τὸν βασιλέα καταδιώκουσι πρὸς τὴν πόλιν καὶ τὰ πλεῖστα τῶν ὀρνέων αὐτοῦ κτείνουσιν· ἀνέσπασαν δὲ καὶ τὰ τρόπαια καὶ κατέδραμον ἅπαν τὸ ὑπὸ τῶν ἀραχνῶν πεδίον ὑφασμένον, ἐμὲ δὲ καὶ δύο τινὰς τῶν ἑταίρων ἐζώγρησαν. ἤδη δὲ παρῆν καὶ ὁ Φαέθων καὶ αὖθις ἄλλα τρόπαια ὑπ᾿ ἐκείνων ἵστατο. ἡμεῖς μὲν οὖν ἀπηγόμεθα ἐς τὸν ἥλιον αὐθημερὸν τὼ χεῖρε ὀπίσω δεθέντες ἀραχνίου ἀποκόμματι. 19. οἱ δὲ πολιορκεῖν μὲν οὐκ ἔγνωσαν τὴν πόλιν, ἀναστρέψαντες δὲ τὸ μεταξὺ τοῦ ἀέρος ἀπετείχιζον, ὥστε μηκέτι τὰς αὐγὰς ἀπὸ τοῦ ἡλίου πρὸς τὴν σελήνην διήκειν. τὸ δὲ τεῖχος ἦν διπλοῦν, νεφελωτόν· ὥστε σαφὴς ἔκλειψις τῆς σελήνης ἐγεγόνει καὶ νυκτὶ διηνεκεῖ πᾶσα κατείχετο. πιεζόμενος δὲ τούτοις ὁ 'Eνδυμίων πέμψας ἱκέτευε καθαιρεῖν τὸ οἰκοδόμημα καὶ μὴ σφᾶς περιορᾶν ἐν σκότῳ βιοτεύοντας, ὑπισχνεῖτο δὲ καὶ φόρους τελέσειν καὶ σύμμαχος ἔσεσθαι καὶ μηκέτι πολεμήσειν, καὶ ὁμήρους ἐπὶ τούτοις δοῦναι ἤθελεν. οἱ δὲ περὶ τὸν Φαέθοντα γενομένης δὶς ἐκκλησίας τῇ προτεραίᾳ μὲν οὐδὲν παρέλυσαν τῆς ὀργῆς, τῇ ὑστεραίᾳ δὲ μετέγνωσαν, καὶ ἐγένετο ἡ εἰρήνη ἐπὶ τούτοις· 20. Κατὰ τάδε συνθήκας ἐποιήσαντο Ἡλιῶται καὶ οἱ σύμμαχοι πρὸς Σεληνίτας καὶ τοὺς συμμάχους, ἐπὶ τῷ καταλῦσαι μὲν Ἡλιώτας τὸ διατείχισμα καὶ μηκέτι ἐς τὴν σελήνην ἐσβάλλειν, ἀποδοῦναι δὲ καὶ τοὺς αἰχμαλώτους ῥητοῦ ἕκαστον χρήματος, τοὺς δὲ Σεληνίτας ἀφεῖναι μὲν αὐτονόμους τούς γε ἄλλους ἀστέρας, ὅπλα δὲ μὴ ἐπιφέρειν τοῖς Ἡλιώταις, συμμαχεῖν δὲ τῇ ἀλλήλων, ἤν τις ἐπίῃ· φόρον δὲ ὑποτελεῖν ἑκάστου ἔτους τὸν βασιλέα τῶν Σεληνιτῶν τῷ βασιλεῖ τῶν Ἡλιωτῶν δρόσου ἀμφορέας μυρίους, καὶ ὁμήρους δὲ σφῶν αὐτῶν δοῦναι μυρίους, τὴν δὲ ἀποικίαν τὴν ἐς τὸν Ἑωσφόρον κοινῇ ποιεῖσθαι, καὶ μετέχειν τῶν ἄλλων τὸν βουλόμενον· ἐγγράψαι δὲ τὰς συνθήκας στήλῃ ἠλεκτρίνῃ καὶ ἀναστῆσαι ἐν μέσῳ τῷ ἀέρι ἐπὶ τοῖς μεθορίοις. ὤμοσαν δὲ Ἡλιωτῶν μὲν Πυρωνίδης καὶ Θερείτης καὶ Φλόγιος, Σεληνιτῶν δὲ Νύκτωρ καὶ Μήνιος καὶ Πολυλάμπης. 21. Τοιαύτη μὲν ἡ εἰρήνη ἐγένετο· εὐθὺς δὲ τὸ τεῖχος καθῃρεῖτο καὶ ἡμᾶς τοὺς αἰχμαλώτους ἀπέδοσαν. ἐπεὶ δὲ ἀφικόμεθα ἐς τὴν σελήνην, ὑπηντίαζον ἡμᾶς καὶ ἠσπάζοντο μετὰ δακρύων οἵ τε ἑταῖροι καὶ ὁ Ἐνδυμίων αὐτός. καὶ ὁ μὲν ἠξίου μεῖναί τε παρ᾿ αὑτῷ καὶ κοινωνεῖν τῆς ἀποικίας, ὑπισχνούμενος δώσειν πρὸς γάμον τὸν ἑαυτοῦ παῖδα· γυναῖκες γὰρ οὐκ εἰσὶ παρ᾿ αὐτοῖς. ἐγὼ δὲ οὐδαμῶς ἐπειθόμην, ἀλλ᾿ ἠξίουν ἀποπεμφθῆναι κάτω ἐς τὴν θάλατταν. ὡς δὲ ἔγνω ἀδύνατον ὂν πείθειν, ἀποπέμπει ἡμᾶς ἑστιάσας ἑπτὰ ἡμέρας. 23. Καλὸς δὲ νομίζεται παρ᾿ αὐτοῖς ἤν πού τις φαλακρὸς καὶ ἄκομος ᾖ, τοὺς δὲ κομήτας καὶ μυσάττονται. ἐπὶ δὲ τῶν κομητῶν ἀστέρων τοὐναντίον τοὺς κομήτας καλοὺς νομίζουσιν· ἐπεδήμουν γάρ τινες, οἳ καὶ περὶ ἐκείνων διηγοῦντο. καὶ μὴν καὶ γένεια φύουσιν μικρὸν ὑπὲρ τὰ γόνατα. καὶ ὄνυχας ἐν τοῖς ποσὶν οὐκ ἔχουσιν, ἀλλὰ πάντες εἰσὶν μονοδάκτυλοι. ὑπὲρ δὲ τὰς πυγὰς ἑκάστῳ αὐτῶν κράμβη ἐκπέφυκε μακρὰ ὥσπερ οὐρά, θάλλουσα ἐς ἀεὶ καὶ ὑπτίου ἀναπίπτοντος οὐ κατακλωμένη. 24. ἀπομύττονται δὲ μέλι δριμύτατον· κἀπειδὰν ἢ πονῶσιν ἢ γυμνάζωνται, γάλακτι πᾶν τὸ σῶμα ἱδροῦσιν, ὥστε καὶ τυροὺς ἀπ᾿ αὐτοῦ πήγνυνται, ὀλίγον τοῦ μέλιτος ἐπιστάξαντες· ἔλαιον δὲ ποιοῦνται ἀπὸ τῶν κρομμύων πάνυ λιπαρόν τε καὶ εὐῶδες ὥσπερ μύρον. ἀμπέλους δὲ πολλὰς ἔχουσιν ὑδροφόρους· αἱ γὰρ ῥᾶγες τῶν βοτρύων εἰσὶν ὥσπερ χάλαζα, καί, ἐμοὶ δοκεῖν, ἐπειδὰν ἐμπεσὼν ἄνεμος διασείσῃ τὰς ἀμπέλους ἐκείνας, τότε πρὸς ἡμᾶς καταπίπτει ἡ χάλαζα διαρραγέντων τῶν βοτρύων. τῇ μέντοι γαστρὶ ὅσα πήρᾳ χρῶνται τιθέντες ἐν αὐτῇ ὅσων δέονται· ἀνοικτὴ γὰρ αὐτοῖς αὕτη καὶ πάλιν κλειστή ἐστιν· ἐντέρων δὲ οὐδὲν ὑπάρχειν αὐτῇ φαίνεται, ἢ τοῦτο μόνον, ὅτι δασεῖα πᾶσα ἔντοσθε καὶ λάσιός ἐστιν, ὥστε καὶ τὰ νεογνά, ἐπειδὰν ῥιγώσῃ, ἐς ταύτην ὑποδύεται. 25. Ἐσθὴς δὲ τοῖς μὲν πλουσίοις ὑαλίνη μαλθακή, τοῖς πένησι δὲ χαλκῆ ὑφαντή· πολύχαλκα γὰρ τὰ ἐκεῖ χωρία, καὶ ἐργάζονται τὸν χαλκὸν ὕδατι ὑποβρέξαντες ὥσπερ τὰ ἔρια. περὶ μέντοι τῶν ὀφθαλμῶν, οἵους ἔχουσιν, ὀκνῶ μὲν εἰπεῖν, μή τίς με νομίσῃ ψεύδεσθαι διὰ τὸ ἄπιστον τοῦ λόγου. ὅμως δὲ καὶ τοῦτο ἐρῶ· τοὺς ὀφθαλμοὺς περιαιρετοὺς ἔχουσι, καὶ ὁ βουλόμενος ἐξελὼν τοὺς αὑτοῦ φυλάττει ἔστ᾿ ἂν δεηθῇ ἰδεῖν· οὕτω δὲ ἐνθέμενος ὁρᾷ· καὶ πολλοὶ τοὺς σφετέρους ἀπολέσαντες παρ᾿ ἄλλων χρησάμενοι ὁρῶσιν. εἰσὶ δ᾿ οἳ καὶ πολλοὺς ἀποθέτους ἔχουσιν, οἱ πλούσιοι. τὰ ὦτα δὲ πλατάνων φύλλα ἐστὶν αὐτοῖς πλήν γε τοῖς ἀπὸ τῶν βαλάνων· ἐκεῖνοι γὰρ μόνοι ξύλινα ἔχουσιν. 26. καὶ μὴν καὶ ἄλλο θαῦμα ἐν τοῖς βασιλείοις ἐθεασάμην· κάτοπτρον μέγιστον κεῖται ὑπὲρ φρέατος οὐ πάνυ βαθέος. ἂν μὲν οὖν εἰς τὸ φρέαρ καταβῇ τις, ἀκούει πάντων τῶν παρ᾿ ἡμῖν ἐν τῇ γῇ λεγομένων, ἐὰν δὲ εἰς τὸ κάτοπτρον ἀποβλέψῃ, πάσας μὲν πόλεις, πάντα δὲ ἔθνη ὁρᾷ ὥσπερ ἐφεστὼς ἑκάστοις· τότε καὶ τοὺς οἰκείους ἐγὼ ἐθεασάμην καὶ πᾶσαν τὴν πατρίδα, εἰ δὲ κἀκεῖνοι ἐμὲ ἑώρων, οὐκέτι ἔχω τὸ ἀσφαλὲς εἰπεῖν. ὅστις δὲ ταῦτα μὴ πιστεύει οὕτως ἔχειν, ἄν ποτε καὶ αὐτὸς ἐκεῖσε ἀφίκηται, εἴσεται ὡς ἀληθῆ λέγω. 27. Τότε δ᾿ οὖν ἀσπασάμενοι τὸν βασιλέα καὶ τοὺς ἀμφ᾿ αὐτόν, ἐμβάντες ἀνήχθημεν· ἐμοὶ δὲ καὶ δῶρα ἔδωκεν ὁ Ἐνδυμίων, δύο μὲν τῶν ὑαλίνων χιτώνων, πέντε δὲ χαλκοῦς, καὶ πανοπλίαν θερμίνην, ἃ πάντα ἐν τῷ κήτει κατέλιπον. συνέπεμψε δὲ ἡμῖν καὶ Ἱππογύπους χιλίους παραπέμψοντας ἄχρι σταδίων πεντακοσίων. 28. ἐν δὲ τῷ παράπλῳ πολλὰς μὲν καὶ ἄλλας χώρας παρημείψαμεν, προσέσχομεν δὲ καὶ τῷ Ἑωσφόρῳ ἄρτι συνοικιζομένῳ, καὶ ἀποβάντες ὑδρευσάμεθα. ἐμβάντες δὲ εἰς τὸν ζῳδιακὸν ἐν ἀριστερᾷ παρειμεν τὸν ἥλιον, ἐν χρῷ τὴν γῆν παραπλέοντες· οὐ γὰρ ἀπέβημεν καίτοι πολλὰ τῶν ἑταίρων ἐπιθυμούντων, ἀλλ᾿ ὁ ἄνεμος οὐκ ἐφῆκεν. ἐθεώμεθα μέντοι τὴν χώραν εὐθαλῆ τε καὶ πίονα καὶ εὔυδρον καὶ πολλῶν ἀγαθῶν μεστήν. ἰδόντες δ᾿ ἡμᾶς οἱ Νεφελοκένταυροι, μισθοφοροῦντες παρὰ τῷ Φαέθοντι, ἐπέπτησαν ἐπὶ τὴν ναῦν, καὶ μαθόντες ἐνσπόνδους ἀνεχώρησαν. 29. ἤδη δὲ καὶ οἱ Ἱππόγυποι ἀπεληλύθεσαν. Πλεύσαντες δὲ τὴν ἐπιοῦσαν νύκτα καὶ ἡμέραν, περὶ ἑσπέραν ἀφικόμεθα ἐς τὴν Λυχνόπολιν καλουμένην, ἤδη τὸν κάτω πλοῦν διώκοντες. ἡ δὲ πόλις αὕτη κεῖται μεταξὺ τοῦ Πλειάδων καὶ τοῦ Ὑάδων ἀέρος, ταπεινοτέρα μέντοι πολὺ τοῦ ζῳδιακοῦ. ἀποβάντες δὲ ἄνθρωπον μὲν οὐδένα εὕρομεν, λύχνους δὲ πολλοὺς περιθέοντας καὶ ἐν τῇ ἀγορᾷ καὶ περὶ τὸν λιμένα διατρίβοντας, τοὺς μὲν μικροὺς καὶ ὥσπερ πένητας, ὀλίγους δὲ τῶν μεγάλων καὶ δυνατῶν πάνυ λαμπροὺς καὶ περιφανεῖς. οἰκήσεις δὲ αὐτοῖς καὶ λυχνεῶνες ἰδίᾳ ἑκάστῳ πεποίηντο, καὶ αὐτοὶ ὀνόματα εἶχον, ὥσπερ οἱ ἄνθρωποι, καὶ φωνὴν προϊεμένων ἠκούομεν, καὶ οὐδὲν ἡμᾶς ἠδίκουν, ἀλλὰ καὶ ἐπὶ ξένια ἐκάλουν· ἡμεῖς δὲ ὅμως ἐφοβούμεθα, καὶ οὔτε δειπνῆσαι οὔτε ὑπνῶσαί τις ἡμῶν ἐτόλμησεν. ἀρχεῖα δὲ αὐτοῖς ἐν μέσῃ τῇ πόλει πεποίηται, ἔνθα ὁ ἄρχων αὐτῶν διὰ νυκτὸς ὅλης κάθηται ὀνομαστὶ καλῶν ἕκαστον· ὃς δ᾿ ἂν μὴ ὑπακούσῃ, καταδικάζεται ἀποθανεῖν ὡς λιπὼν τὴν τάξιν· ὁ δὲ θάνατός ἐστι σβεσθῆναι. παρεστῶτες δὲ ἡμεῖς ἑωρῶμεν τὰ γινόμενα καὶ ἠκούομεν ἅμα τῶν λύχνων ἀπολογουμένων καὶ τὰς αἰτίας λεγόντων δι᾿ ἃς ἐβράδυνον. ἔνθα καὶ τὸν ἡμέτερον λύχνον ἐγνώρισα, καὶ προσειπὼν αὐτὸν περὶ τῶν κατ᾿ οἶκον ἐπυνθανόμην ὅπως ἔχοιεν· ὁ δέ μοι ἅπαντα ἐκεῖνα διηγήσατο. Τὴν μὲν οὖν νύκτα ἐκείνην αὐτοῦ ἐμείναμεν, τῇ δὲ ἐπιούσῃ ἄραντες ἐπλέομεν ἤδη πλησίον τῶν νεφῶν· ἔνθα δὴ καὶ τὴν Νεφελοκοκκυγίαν πόλιν ἰδόντες ἐθαυμάσαμεν, οὐ μέντοι ἐπέβημεν αὐτῆς· οὐ γὰρ εἴα τὸ πνεῦμα. βασιλεύειν μέντοι αὐτῶν ἐλέγετο Κόρωνος ὁ Κοττυφίωνος. καὶ ἐγὼ ἐμνήσθην Ἀριστοφάνους τοῦ ποιητοῦ, ἀνδρὸς σοφοῦ καὶ ἀληθοῦς καὶ μάτην ἐφ᾿ οἷς ἔγραψεν ἀπιστουμένου. τρίτῃ δὲ ἀπὸ ταύτης ἡμέρᾳ καὶ τὸν ὠκεανὸν ἤδη σαφῶς ἑωρῶμεν, γῆν δὲ οὐδαμοῦ, πλήν γε τῶν ἐν τῷ ἀέρι· καὶ αὗται δὲ πυρώδεις καὶ ὑπεραυγεῖς ἐφαντάζοντο. τῇ τετάρτῃ δὲ περὶ μεσημβρίαν μαλακῶς ἐνδιδόντος τοῦ πνεύματος καὶ συνιζάνοντος ἐπὶ τὴν θάλατταν κατετέθημεν. 30. ὡς δὲ τοῦ ὕδατος ἐψαύσαμεν, θαυμασίως ὑπερηδόμεθα καὶ ὑπερεχαίρομεν καὶ πᾶσαν ἐκ τῶν παρόντων εὐφροσύνην ἐποιούμεθα καὶ ἀπορρίψαντες ἐνηχόμεθακαὶ γὰρ ἔτυχε γαλήνη οὖσα καὶ εὐσταθοῦν τὸ πέλαγος. |
9. ...Ύστερα πήραμε μερικές στάμνες και κουβαλήσαμε νερό· πήραμε και κρασί από το ποτάμι. Τέλος ξενυχτήσαμε εκεί κοντά στην παραλία και τα χαράματα ξανοιχτήκαμε με ελαφρό αεράκι. Κατά το μεσημέρι, όταν πια δε βλέπαμε το νησί, ξαφνικά σηκώθηκε σίφουνας που στριφογύρισε το καράβι και το σήκωσε ψηλά ίσαμε τριακόσια στάδια και δεν το άφηνε να ξαναπέσει στη θάλασσα. Έτσι σηκωτό καθώς ήταν το έσπρωχνε μπροστά ο αέρας που είχε πέσει στα πανιά και τα φούσκωνε. 10. Επτά μέρες και επτά νύχτες αεροδρομήσαμε. Την όγδοη μέρα διακρίναμε μια μεγάλη στεριά στον αέρα, σαν νησί, που είχε σχήμα σφαίρας και ήταν λουσμένη στο φως. Την πλησιάσαμε, αγκυροβολήσαμε και ξεμπαρκάραμε. Καθώς εξερευνούσαμε τη χώρα, βρήκαμε πως ήταν κατοικημένη και καλλιεργημένη. Και όσο ήταν μέρα δε διακρίναμε από εκεί τίποτα. Σαν έπεσε όμως η νύχτα, άρχισαν να ξεπροβάλλουν και άλλα πολλά νησιά, άλλα μεγαλύτερα και άλλα μικρότερα, που είχαν το χρώμα της φωτιάς. Από κάτω μας φάνηκε και μια ά λ λ η στεριά με πολιτείες, ποτάμια, θάλασσες, δάση και βουνά. Αυτή λοιπόν είπαμε πως έπρεπε να είναι η Γη μας. 11. Αποφασίσαμε να προχωρήσουμε και πιο πέρα συναντήσαμε όμως τους Ιππόγυπους, όπως τους λένε εκεί, και μας έπιασαν. Οι Ιππόγυποι είναι άνθρωποι που καβαλικεύουν μεγάλους γύπες και που χρησιμοποιούν τα όρνια αυτά για άλογα. Οι γύπες πάλι είναι πελώριοι και τις πιο πολλές φορές έχουν τρία κεφάλια. Το πόσο μεγάλοι είναι θα μπορούσε να το καταλάβει κανείς από τούτο: έχουν φτερούγες που η καθεμιά είναι πιο μακριά και πιο χοντρή από το κατάρτι μεγάλου φορτηγού πλοίου. Αυτοί οι Ιππόγυποι έχουν διαταγή να πετούν ολόγυρα στο νησί και, αν βρουν κανέναν ξένο, να τον οδηγούν στο βασιλιά. Μας έπιασαν λοιπόν και μας οδήγησαν μπροστά του. Εκείνος, μόλις μας είδε, μας κατάλαβε από τα ρούχα και είπε· «ξένοι, είστε λοιπόν Έλληνες;». Κ α ι όταν το παραδεχτήκαμε, είπε, «Πώς φτάσατε εδώ διασχίζοντας τόση μεγάλη απόσταση στον αέρα;». Κι εμείς του τα είπαμε όλα. Τότε άρχισε κι εκείνος να μας διηγείται τα δικά του. Ότι δηλαδή και τον ίδιο, που ήταν άνθρωπος και τον έλεγαν Ενδυμίωνα, κάποτε, την ώρα που κοιμόταν, τον άρπαξαν από τη Γη, τον έφεραν εδώ και τον έκαναν βασιλιά σε τούτη τη χώρα. Ο τόπος του, είπε, ήταν αυτός που σε μας κάτω φαίνεται για Φεγγάρι. Ύστερα μας έδωσε κουράγιο και είπε να μη φοβόμαστε τίποτα· ό,τι χρειαζόμαστε θα το έχουμε. 12. «Και αν κερδίσω», συνέχισε, «τον πόλεμο που τώρα αρχίζω εναντίον των κατοίκων του Ήλιου, θα ζήσετε κοντά μου οι πιο ευτυχισμένοι από όλους τους ανθρώπους». Ρωτήσαμε ποιοι ήταν οι εχθροί και ποια η αιτία της έχθρας τους. «Ο Φαέθων», είπε, «ο βασιλιάς των κατοίκων του Ήλιου - γιατί κατοικείται και ο Ήλιος, όπως ακριβώς και η Σελήνη - μας πολεμά εδώ και πολλά χρόνια τώρα. Άρχισε τον πόλεμο από την εξής αιτία. Κάποτε συγκέντρωσα τους πιο φτωχούς από το βασίλειό μου και θέλησα να ιδρύσω μιαν αποικία στην Αφροδίτη, που ήταν έρημη και ακατοίκητη. Ο Φαέθων ζήλεψε και προσπάθησε να εμποδίσει την ίδρυσή της και μας ρίχτηκε στα μισά του δρόμου πάνω στους Ιππομύρμηγκές του. Εκείνη τη φορά νικηθήκαμε, γιατί δεν ήμαστε το ίδιο ετοιμασμένοι, και γυρίσαμε πίσω. Τώρα όμως θέλω να ξαναρχίσω τον πόλεμο και να ιδρύσω την αποικία. Αν επιθυμείτε, λοιπόν, πάρτε μέρος στην εκστρατεία και εγώ θα δώσω στον καθένα σας ένα βασιλικό γύπα και τον υπόλοιπο οπλισμό. Θα ξεκινήσουμε αύριο. « Ας γίνει», είπα, «έτσι, αφού τo βρίσκεις εσύ σωστό». 13. Τότε λοιπόν δειπνήσαμε και μείναμε στο παλάτι του· τα χαράματα σηκωθήκαμε και αρχίσαμε να παίρνουμε τις θέσεις μας, γιατί οι σκοποί μας ειδοποιούσαν πως οι εχθροί πλησίαζαν. Όλος ο στρατός μας έφτανε τις εκατό χιλιάδες, χωρίς να υπολογίζουμε αυτούς που κουβαλούσαν τις αποσκευές, τους μηχανικούς, τους πεζούς και τους ξένους συμμάχους. Από τις εκατό χιλιάδες οι ογδόντα ήταν οι Ιππόγυποι και είκοσι αυτοί που καβαλίκευαν τα Λαχανόφτερα. Τα Λαχανόφτερα είναι και αυτά τεράστια όρνια που αντί για φτέρωμα έχουν σ' όλο τους το σώμα πολύ πυκνά λάχανα, ενώ οι μακριές φτερούγες τους μοιάζουν πιο πολύ με μαρουλόφυλλα. Δίπλα τους είχαν παραταχτεί οι Κεχροβόλοι και οι Σκορδομάχοι. Είχαν έρθει σύμμαχοι για το βασιλιά και από τη Μεγάλη Άρκτο τριάντα χιλιάδες Ψυλλοτοξότες και πενήντα χιλιάδες Ανεμοδρόμοι. Οι Ψυλλοτοξότες ιππεύουν μεγάλους ψύλλους, από τους οποίους έχουν πάρει και το όνομα, ψύλλους μεγάλους όσο δώδεκα ελέφαντες. Οι Ανεμοδρόμοι πάλι είναι πεζοί που ωστόσο πετούν στον αέρα χωρίς φτερά, με τον ακόλουθο τρόπο. Φορούν χιτώνες μακριούς ως τα πόδια που τους φουσκώνει ο αέρας σαν καραβόπανα και τους σπρώχνει όπως τα πλοία. Αυτούς συνήθως τους χρησιμοποιούν στις μάχες για πελταστές. Διαδινόταν πως θα έρχονταν και από τα αστέρια, που είναι πάνω απ' την Καππαδοκία, πέντε χιλιάδες Ιππογέρανοι. Αυτούς εγώ δεν τους είδα, γιατί τελικά δεν ήρθαν. Έτσι δεν τόλμησα να περιγράψω πώς ήταν, μια κι έλεγαν για εκείνους πράγματα τερατώδη και απίστευτα. 14. Αυτή ήταν η δύναμη του Ενδυμίωνα. Οπλισμό είχαν τον ίδιο όλοι. Τα κράνη τους ήταν από κουκιά, γιατί στον τόπο τους έχουν μεγάλα και γερά κουκιά. Οι θώρακές τους ήταν με λέπια, όλοι από λούπινα . Ράβουν τις φλούδες από λούπινα τη μια με την άλλη κι έτσι κατασκευάζουν τους θώρακες. Οι φλούδες από τα λούπινα είναι αδιαπέραστες, όπως το κέρατο. Οι ασπίδες και τα ξίφη τους ήταν σαν τα ελληνικά. Όταν έφτασε η ώρα της μάχης, παρατάχτηκαν έτσι. 15. Τη δεξιά πτέρυγα την κρατούσαν οι Ιππόγυποι και ο βασιλιάς περιτριγυρισμένος από τους επιλέκτους του. Ανάμεσα σ' αυτούς ήμαστε κι εμείς. Την αριστερή την κρατούσαν τα Λαχανόφτερα. Στη μέση μπήκαν οι σύμμαχοι, καθένας όπως έκρινε καλύτερα. Οι πεζοί, που ήταν κάπου εξήντα εκατομμύρια, παρατάχτηκαν με τον ακόλουθο τρόπο. Στη Σελήνη ζουν πολλές και μεγάλες αράχνες που η καθεμιά ξεπερνά κατά πολύ ένα κυκλαδίτικο νησί. Αυτές τις πρόσταξε να υφάνουν πέρα για πέρα το αέρινο διάστημα που βρίσκεται ανάμεσα στη Σελήνη και στην Αφροδίτη. Μόλις αποτελείωσαν το έργο και δημιούργησαν ένα πλάτωμα σαν πεδιάδα, πάνω του παράταξε το πεζικό· αρχηγός τους ήταν ο Νυκτερίων, ο γιος του Ευδιάνακτα, μαζί με άλλους δυο. 16. Όσο για τους εχθρούς, την αριστερή παράταξη κρατούσαν οι Ιππομύρμηγκες και ανάμεσά τους ήταν και ο Φαέθων. Οι Ιππομύρμηγκες είναι φτερωτά θηρία που μοιάζουν σε όλα με τα δικά μας μυρμήγκια εκτός από το μέγεθος· ο μεγαλύτερός τους έφτανε και τα εξήντα μέτρα. Πολεμούσαν όχι μόνο αυτοί που τους καβαλίκευαν, αλλά και οι ίδιοι και κυρίως με τα κέρατά τους. Έλεγαν πως ήταν κάπου πενήντα χιλιάδες. Δεξιά τους παρατάχτηκαν οι Αεροκώνωπες, περίπου πενήντα χιλιάδες και αυτοί, όλοι τοξότες καβάλα πάνω σε μεγάλα κουνούπια. Δίπλα τους οι Αεροκόρδακες, πεζοί με ελαφρύ οπλισμό, που ήταν ωστόσο και αυτοί πολεμιστές. Έριχναν από μακριά με τις σφεντόνες τους πελώρια ρεπάνια και, όποιον χτυπούσαν, δεν μπορούσε να αντέξει ούτε για λίγο, μόνο άρχιζε να ξεψυχάει βγάζοντας από το τραύμα του μια δυσωδία. Έλεγαν πως άλειφαν τα βέλη τους με δηλητήριο από μολόχα ... Έλεγαν πώς και από τους συμμάχους του Φαέθοντα καθυστερούσαν οι σφενδονιστές, που είχε ζητήσει από το Γαλαξία, και οι Νεφελοκένταυροι. Οι τελευταίοι έφτασαν, που να μην έσωναν, όταν πια η μάχη είχε κριθεί, ενώ οι σφενδονιστές δεν παρουσιάστηκαν καθόλου. Γι' αυτό λένε πως ο Φαέθων οργίστηκε εναντίον τους και αργότερα έκαψε τη χώρα τους. 17. Αυτή λοιπόν στάθηκε και του Φαέθοντα η δύναμη, με την οποία βάδιζε εναντίον μας. Μόλις ύψωσαν τις σημαίες της μάχης και ογκάνισαν οι όνοι - αυτούς έχουν για σαλπιγκτές - άρχισαν να πολεμούν. Η αριστερή παράταξη των κατοίκων του Ήλιου τράπηκε αμέσως σε φυγή, χωρίς ούτε καν να αντισταθεί στους Ιππόγυπους· εμείς τους κυνηγούσαμε και τους σκοτώναμε. Η δεξιά τους όμως παράταξη νικούσε την αριστερή δική μας. Κ α ι , όταν επιτέθηκαν και οι Αεροκώνωπες, καταδίωξαν τους δικούς μας ως τους πεζούς. Αλλά εκεί με τη βοήθεια και των πεζών οι εχθροί γύρισαν τις πλάτες και άρχισαν να φεύγουν και προπάντων, όταν έμαθαν πως στην αριστερή πλευρά οι δικοί τους είχαν νικηθεί. Όταν η φυγή τους είχε πια γενικευτεί, πολλοί ήταν αυτοί που πιάνονταν ζωντανοί μα πολλοί και αυτοί που σκοτώνονταν. Το αίμα έτρεχε άφθονο στα σύννεφα, ώστε να βάφονται και να φαίνονται κόκκινα, όπως τα βλέπουμε από τη Γη, την ώρα που βασιλεύει ο Ήλιος. Ακόμη άφθονο αίμα έσταζε και στη Γη, έτσι που αναρωτήθηκα μήπως κάτι τέτοιο είχε συμβεί και πιο παλιά εδώ πάνω και ο Όμηρος νόμισε πως ο Δίας έβρεξε αίμα για το θάνατο του Σαρπηδόνα. 18. Όταν γυρίσαμε από την καταδίωξη, στήσαμε δυο τρόπαια· το ένα το στήσαμε πάνω στο πλέγμα που είχαν υφάνει οι αράχνες για τη νίκη μας στην πεζομαχία και το άλλο στα σύννεφα για τη νίκη μας στην αερομαχία. Ενώ όμως ακόμα γίνονταν αυτά, οι σκοποί ειδοποιούσαν πως κάλπαζαν εναντίον μας οι Νεφελοκένταυροι, αυτοί που έπρεπε να έρθουν να βοηθήσουν το Φαέθοντα πριν από τη μάχη. Κ α ι πράγματι φαίνονταν να πλησιάζουν· ήταν ένα θέαμα πολύ αλλόκοτο καθώς ήταν μισοί άνθρωποι και μισοί φτερωτά άλογα. Το ανθρώπινο μέρος ήταν όσο το πάνω μισό από τον κολοσσό της Ρόδου, το αλογίσιο όσο ένα μεγάλο φορτηγό πλοίο. Το πλήθος τους δεν το ανέφερα, για να μη φανεί απίστευτο· τόσο πολλοί ήταν! Αρχηγό είχαν τον Τοξότη από το Γαλαξία. Σαν έμαθαν πως οι φίλοι τους είχαν νικηθεί, έστειλαν μήνυμα στο Φαέθοντα να επιτεθεί πάλι, ενώ οι ίδιοι συνάχτηκαν και έπεσαν πάνω στους κατοίκους της Σελήνης, που ήταν ασύντακτοι, καθώς είχαν σκορπίσει χωρίς καμιά τάξη για την καταδίωξη και για τα λάφυρα. Αμέσως τους έτρεψαν όλους σε φυγή, ενώ τον ίδιο το βασιλιά τον καταδίωξαν προς την πόλη και του σκότωσαν τα πιο πολλά από τα όρνια του. Γκρέμισαν και τα τρόπαια και ερήμωσαν ολόκληρο το μέρος που είχαν υφάνει οι αράχνες. Εμένα και δυο άλλους από τους συντρόφους μου μας έπιασαν αιχμαλώτους. Στο μεταξύ είχε πια φτάσει και ο Φαέθων και τότε εκείνοι άρχισαν να στήνουν άλλα τρόπαια. Εμάς μας έδεσαν τα χέρια πισθάγκωνα με ένα κομμάτι από δίχτυ αράχνης και την ίδια μέρα μας οδήγησαν στον Ήλιο. 19. Την πόλη όμως δε θέλησαν να την πολιορκήσουν, παρά γύρισαν πίσω και άρχισαν να αποκλείουν με τείχος το διάστημα του αέρα ανάμεσα στη Σελήνη και στον Ήλιο, για να μη φτάνει το φως του Ήλιου σ' αυτήν. Το τείχος, που ήταν από σύννεφα, ήταν διπλό, ώστε έγινε πραγματική έκλειψη της Σελήνης και ολόκληρη βυθίστηκε σ' ένα ατέλειωτο σκοτάδι. Ο Ενδυμίων αναγκασμένος από αυτό έστειλε και παρακάλεσε να γκρεμίσουν το τείχος και να μην τους αφήσουν να ζουν στο σκοτάδι και υποσχέθηκε πως και φόρους θα πλήρωνε και σύμμαχος θα γινόταν και στο μέλλον δε θα τους ξαναπολεμούσε ποτέ πια. Για όλα αυτά ήθελε να δώσει και ομήρους. Ο Φαέθων συγκέντρωσε τους δικούς του δυο φορές · στην πρώτη συγκέντρωση δε χαλά- ρωσαν καθόλου την οργή τους, στη δεύτερη όμως άλλαξαν γνώμη και δέχτηκαν την ειρήνη με τους ακόλουθους όρους: 20. «Οι κάτοικοι του Ήλιου και οι σύμμαχοί τους έκαναν συνθήκη με τους κατοίκους της Σελήνης και τους συμμάχους τους με τον όρο οι κάτοικοι του Ήλιου να γκρεμίσουν το τείχος, να μ η ν ξαναμπούν στη Σελήνη και να επιστρέψουν τους αιχμαλώτους, τον καθένα για ορισμένο ποσό· οι κάτοικοι της Σελήνης να αφήσουν αυτόνομα τα άλλα αστέρια και να μην ξαναπάρουν τα όπλα εναντίον των κατοίκων του Ήλιου. Ο ένας να βοηθάει τη χώρα του άλλου, αν κάποιος τους επιτεθεί. Ο Βασιλιάς της Σελήνης να πληρώνει κάθε χρόνο φόρο στο βασιλιά του Ήλιου δέκα χιλιάδες αμφορείς γεμάτους δροσιά. Να δώσει και ομήρους από τους δικούς του δέκα χιλιάδες. Να στείλουν αποίκους στην Αφροδίτη όλοι μαζί και στον αποικισμό να μπορεί να λάβει μέρος και από τους άλλους όποιος θέλει. Τέλος ν' αναγράψουν τη συνθήκη σε στήλη από κεχριμπάρι και να τη στήσουν μέσα στον αέρα, στα σύνορα. Ορκίστηκαν από τους κατοίκους του Ήλιου ο Πυρωνίδης, ο Θερείτης και ο Φλόγιος, από τους κατοίκους της Σελήνης ο Νύκτωρ, ο Μήνιος και ο Πολυλάμπης» . 21. Με αυτούς τους όρους έγινε η ειρήνη. Αμέσως άρχισαν να γκρεμίζουν το τείχος, κι εμάς τους αιχμαλώτους μας έδωσαν πίσω. Όταν φτάσαμε στη Σελήνη, βγήκαν να μας προϋπαντήσουν και μας καλωσόριζαν με δάκρυα στα μάτια και οι σύντροφοί μας αλλά και ο ίδιος ο Ενδυμίων που επέμενε να μείνουμε κοντά του και να πάρουμε μέρος στον αποικισμό. Εγώ όμως δε δεχόμουν με κανένα τρόπο και ζητούσα να με στείλει πίσω, κάτω στη θάλασσα. Σαν κατάλαβε ότι ήταν αδύνατο να με πείσει, μας έστειλε πίσω, αφού μας φιλοξένησε επτά μέρες. Περίληψη Κεφ. 22-23. Ο Λουκιανός, προτού εγκαταλείψει τη Σελήνη, περιγράφει τα αξιοθαύμαστα που είδε και γνώρισε εκεί: πώς γεννιούνται και πώς πεθαίνουν οι άνθρωποι, πώς ζουν, τι τρώνε κτλ. 23. ..Οι κάτοικοι της Σελήνης θεωρούν κάποιον ωραίο, αν είναι φαλακρός και δεν έχει μαλλιά. Τους μαλλιαρούς τους σιχαίνονται. Αντίθετα στ' αστέρια που λέγονται Κομήτες όμορφους θεωρούν τους μακρυμάλληδες. Στη Σελήνη βρίσκονταν μερικοί που μας ιστορούσαν για εκείνα τα μέρη. Ακόμα οι κάτοικοι της Σελήνης βγάζουν και γένια λίγο πάνω από τα γόνατα. Νύχια δεν έχουν στα πόδια και είναι όλοι τους μονοδάχτυλοι. Πάνω στους γλουτούς τους φυτρώνει ένα μακρύ σαν ουρά λάχανο, που είναι πάντα πράσινο και δε σπάει, όταν ξαπλώνουν ανάσκελα. 24. Από τη μύτη τους, όταν τη φυσούν, βγάζουν δυνατό μέλι. Όταν πάλι δουλεύουν ή γυμνάζονται, ολόκληρο το κορμί τους ιδρώνει γάλα, από το οποίο μπορεί κανείς και τυρί να πήξει, αν στάξει μέσα του λίγο από το μέλι. Λάδι κάνουν από τα κρεμμύδια τους και είναι πολύ πυκνό και ευωδιαστό σαν μύρο. Έχουν και πολλά αμπέλια που βγάζουν νερό, γιατί οι ρόγες από τα σταφύλια είναι σαν χαλάζι· και νομίζω, όταν σηκωθεί αέρας και κουνήσει τα κλήματα εκείνα, τότε σε μας κάτω πέφτει το χαλάζι, καθώς κόβονται τα σταφύλια. Την κοιλιά τους την έχουν για σακκούλα, όπου βάζουν ό,τι χρειάζονται, γιατί μπορούν να την ανοίγουν και να την ξανακλείνουν. Μου φαίνεται πως μέσα της δεν υπάρχουν καθόλου έντερα, ή, για να πω καλύτερα, υπάρχει τούτο μόνο: ένα πυκνό και δασύ τρίχωμα, ώστε και τα νεογέννητα, όταν κάνει κρύο, να κρύβονται σ' αυτή. 25. Ρούχα οι πλούσιοι έχουν γυάλινα μαλακά, ενώ οι φτωχοί χάλκινα υφαντά. Στους τόπους εκείνους υπάρχει άφθονος χαλκός που τον βρέχουν και τον δουλεύουν, όπως το μαλλί. Για τα μάτια τους όμως διστάζω να πω τι λογής ήταν, για να μη νομίσει κανείς ότι λέω ψέματα, επειδή ο λόγος μου θα φανεί απίστευτος. Ωστόσο θα το πω και αυτό. Τα μάτια τους λοιπόν είναι κινητά και όποιος θέλει τα βγάζει και τα φυλάει ώσπου να ξαναχρειαστεί να δει. Τότε τα βάζει και βλέπει. Πολλοί, όταν χάσουν τα δικά τους, δανείζονται από άλλους και βλέπουν. Άλλοι πάλι έχουν πολλά ζευγάρια μάτια φυλαγμένα - οι πλούσιοι. Τα αυτιά τους είναι φύλλα από πλατάνια, εκτός από τους Δενδρίτες που τα έχουν ξύλινα. 26. Αλλά και κάποιο άλλο παράδοξο πράγμα είδα στα ανάκτορα. Πάνω από ένα πηγάδι, όχι πολύ βαθύ, βρίσκεται ένας μεγάλος καθρέφτης. Αν κατεβεί κανείς στο πηγάδι, ακούει όλα όσα λένε κάτω στη Γη. Αν πάλι κοιτάξει στον καθρέφτη, βλέπει όλες τις πολιτείες και όλους τους λαούς, σαν να βρίσκεται ανάμεσά τους. Τότε είδα τους δικούς μου και ολόκληρη την πατρίδα· αν όμως με έβλεπαν και εκείνοι, αυτό δεν μπορώ να το πω με σιγουριά. Όποιος δεν πιστεύει πως αυτά έτσι είναι, αν κάποτε και ο ίδιος πάει εκεί, θα μάθει πως λέω την αλήθεια. 27. [Και για να ξαναγυρίσω τελοσπάντων στη διήγησή μου] κάποτε αποχαιρετήσαμε το βασιλιά και τους δικούς του, μπήκαμε στο καράβι και ανοιχτήκαμε. Σ' εμένα ο Ενδυμίων είχε χαρίσει και δώρα, δύο γυάλινους χιτώνες, πέντε χάλκινους και μια πανοπλία από λούπινα, που όλ' αυτά τ' άφησα στο κήτος . Έστειλε μαζί μας και χίλιους Ιππόγυπους, για να μας συνοδεύσουν ίσαμε πεντακόσια στάδια. 28. Στη διαδρομή μας περάσαμε από πολλές και διάφορες χώρες και αράξαμε στην Αφροδίτη, που μόλις είχε αρχίσει να κατοικείται. Εκεί βγήκαμε και πήραμε νερό. Ύστερα μπήκαμε στο Γαλαξία και πλέαμε σύρριζα με τη στεριά του Ήλιου, που τον είχαμε στα αριστερά μας. Όμως δεν αποβιβαστήκαμε, μόλο που τo λαχταρούσαν πολύ. οι σύντροφοί μου, γιατί δε μας άφησε ο αέρας. Θαυμάζαμε ωστόσο τη χώρα, που ήταν ολοπράσινη, εύφορη και γεμάτη νερά και πολλά αγαθά. Τότε μας είδαν οι Νεφελοκένταυροι, οι μισθοφόροι του Φαέθοντα, και πέταξαν και ήλθαν στο καράβι μας. Μόλις όμως έμαθαν πως είμαστε σύμμαχοι, ξανάφυγαν. 29. Στο μεταξύ είχαν πια φύγει και οι Ιππόγυποι που μας συνόδευαν. Εμείς συνεχίσαμε τo ταξίδι μας ένα μερόνυχτο και κατά το απόγευμα της δεύτερης μέρας φτάσαμε στη λεγόμενη Λυχνόπολη, ενώ είχαμε πια αρχίσει να πλέουμε προς τη Γη. Η πολιτεία αυτή βρίσκεται ανάμεσα στις Πλειάδες και Υάδες, είναι όμως πολύ πιο χαμηλά από το Γαλαξία. Βγήκαμε έξω στη στεριά, μα άνθρωπο δε βρήκαμε κανένα, μόνο πολλά λυχνάρια που περιδιάβαζαν εδώ κι εκεί και περνούσαν τον καιρό τους στην αγορά ή στο λιμάνι. Τα πιο πολλά ήταν μικρά, σαν να πούμε οι φτωχοί του τόπου, και λίγα μόνο τα μεγάλα και τρανά που ήταν πολύ φωτεινά και ξεχώριζαν από τα άλλα. Το καθένα είχε δική του ξεχωριστή κατοικία, ένα λυχναρόσπιτο. Είχαν και ονόματα, όπως οι άνθρωποι, και τα ακούγαμε που μιλούσαν κιόλας· και όχι μόνο δε μας έκαναν κανένα κακό, αλλά μας προσκαλούσαν, να μας φιλοξενήσουν. Εμείς ωστόσο φοβόμαστε και κανένας δεν τόλμησε να πάει ούτε για φαγητό ούτε για ύπνο. Το Διοικητήριό τους είναι κτισμένο στο κέντρο της πόλης, όπου μένει ο άρχοντάς τους όλη τη νύχτα και φωνάζει τον καθένα με τ' όνομά του· όποιος δεν παρουσιαστεί αμέσως καταδικάζεται σε θάνατο σαν λιποτάκτης. Και ο θάνατος είναι το σβήσιμο της φωτιάς του. Εμείς στεκόμαστε εκεί κοντά και βλέπαμε αυτά που γίνονταν και ακούγαμε τα λυχνάρια να απολογούνται και να λένε για ποιο λόγο είχαν καθυστερήσει. Εκεί αναγνώρισα και το δικό μας λυχνάρι. Το χαιρέτησα και ζήτησα να μάθω πως ήταν τα πράγματα στο σπίτι μας. Και αυτό μου τα διηγήθηκε όλα. Εκείνη λοιπόν τη νύχτα μείναμε στη Λυχνόπολη και την άλλη μέρα ξεκινήσαμε και αρμενίζαμε κοντά πια στα σύννεφα. Εκεί είδαμε και θαυμάσαμε και την πόλη Νεφελοκοκκυγία, όπου όμως δε βγήκαμε, γιατί δε μας άφηνε ο αέρας. Στην πολιτεία αυτή έλεγαν πως βασιλιάς ήταν ο Κόρωνος, ο γιος του Κοττυφίωνα. Εγώ τότε θυμήθηκα τον ποιητή Αριστοφάνη, άνθρωπο σοφό, που λέει την αλήθεια και που άδικα δεν τον πιστεύουν για όσα έχει γράψει. Τρεις μέρες αργότερα διακρίναμε πια καθαρά και τον Ωκεανό, αλλά στεριά δε βλέπαμε πουθενά, εκτός από τις χώρες που ήταν στον αέρα. Όμως και αυτές φαίνονταν γεμάτες από φωτιά και πλημμυρισμένες από λάμψη. Κατά την τέταρτη μέρα, γύρω στο μεσημέρι, ο αέρας πήρε να υποχωρεί και να κοπάζει και τότε πέσαμε μαλακά στη θάλασσα. 30. Μόλις αγγίξαμε το νερό, πλημμυρίσαμε από χαρά και αγαλλίαση και ήμαστε τρισευτυχισμένοι με το γεγονός αυτό. Ξεμπαρκάραμε και αρχίσαμε να κολυμπάμε, μια και για καλή μας τύχη ήταν γαλήνη και η θάλασσα ακύμαντη. |